وبلاگ پاستا

تجهیزات ارتودنسیدندان که معمولاً به عنوان بریس شناخته می‌شوند، در واقع براکت‌های کوچکی هستند که با استفاده از سیم‌های کوچک انعطاف پذیر روی دندان قرار می‌گیرند. این سیم‌های کوچک نیروی کمی روی دندان‌ها وارد می‌کنند؛ سیم‌ها با توجه به ماهیت طبیعی خود تمایل به صاف شدن دارند و در نتیجه دندان‌ها با آن‌ها حرکت می‌کنند. هنگامی که یک نیروی کم روی دندان فشار وارد می‌کند، در قسمت تنش یا محلی که کشیده می‌شود، استخوان جدید، رباط و سیمان تشکیل می‌شوند. در قسمت فشار، سلول‌ها استخوان و رباط را برداشته و اجازه می‌دهند که دندان حرکت کند. انکوریج در اصطلاح ارتودنسی(ارتودنسی ثابت، نامرئی و ...) می‌تواند به عنوان مقاومت در برابر حرکت دندان تعریف شود، درست مانند یک لنگر که برای ایستادن قایق از حرکت از آن استفاده می‌شود. انکوریج شامل دندان‌ها یا گروه‌هایی از دندان هستند که به منظور اعمال نیروها علیه دندان‌های دیگر به صورت ثابت در آمده‌اند، در نتیجه حرکت دندان‌هایی که در موقعیت نامناسبی قرار گرفته‌اند را اصلاح می‌کند. مشکل این است که همیشه باید از حرکت واحدهای انکوریج جلوگیری شود. اگر واحدهای انکوریج ثابت باشند، وضعیت بسیار ساده‌تر می‌شود. TADS یا دستگاه‌های انکوریج موقت در واقع تجهیزات غیر متحرکی هستند که می‌توانند با دقت در محل‌های خاصی قرار داده شوند تا نیروها بتوانند دندان‌هایی را که نیاز به حرکت دارند بدون جابجایی دندان‌هایی که نیازی به حرکت ندارند، از محل خود جابجا کنند.

مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت

دستگاه انکوریج موقت شامل مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت‌هایی (تکیه گاه) هستند که به طور موقت در استخوان فک قرار می‌گیرند تا به عنوان واحدهای انکوریج غیر متحرک برای تسهیل حرکت دندان استفاده شوند و پس از آن می‌توانند برداشته شوند. مینی ایمپلنت‌ها یا تکیه گاه‌های موقت کاملاً کوچک هستند و می‌توان آن‌ها را با استفاده از بیهوشی موضعی ساده (نقاط بی حسی در ناحیه تحت درمان) قرار داد و به این ترتیب ناراحتی و درد بسیار کمتری ایجاد کرد. برخلاف ایمپلنت‌ دندان که با استفاده از اتصال به خود استخوان نصب می‌گردند، مینی ایمپلنت‌ها یا مینی اسکرو با استفاده از یک قفل مکانیکی یا اتصال با استخوان‌های اطراف نگه داشته می‌شوند. مینی ایمپلنت‌ها (همانند اسکرو های ظریف) به طور خود بخود ثابت می‌شوند و با استفاده از یک درایور کوچک در محل خود قرار می‌گیرند. به طور کلی، قرار دادن دستگاه باید با همکاری بین متخصص ارتودنسی و جراح برای ایجاد موقعیت و قرار دادن صحیح انجام گردد.